Małe co nieco dla spragnionych szybkiej lektury, czyli jedenaste, ostatnie w tym roku wydanie SMSmeryzmu! I jeśli w ciągu miesiąca nie dopiszę nic więcej, ostatnie w ogóle. Ale na to się raczej nie zanosi, bo tworzenie takich ultra-krótkich form to czysta przyjemność, mimo że czasem trzeba się nieźle natrudzić.
Z dłuższych rzeczy w zeszłym miesiącu ukazały się: "Kropka nad i" zarówno po polsku, jak i po angielsku jako "Dotting the Is" oraz autobiograficzno-dziwaczny króciak "Wybieg dla dzików".
Opowiadanie "Moja dziewczyna hoduje wyspy", chyba najlepsza rzecz, jaką udało mi się ostatnio wysmażyć, ma się ukazać w antologii Bizarro dla zaawansowanych. Jedno z moich opowiadań zdobyło również wyróżnienie w konkursie fantasy, ale jako że "w cenie" nie było żadnej publikacji postaram się je jeszcze gdzieś wysłać.
A w tym wydaniu prozy na 140 znaków: zanurzymy się w magii komediowej telewizji, zasłuchamy się w bezgłośną muzykę, przeczytamy wiersz śmierci, sprawdzimy zasoby pamięci, zaśpiewamy serenadę, poddamy się fantastycznej narkozie, zajdziemy z wizytą do sąsiadów i odszyfrujemy notatki seryjnego mordercy.
#88 należy odcyfrowywać, czytając po kolei podkreślone literki.
Ku lekturze!
#81
Publika sitcomu wybuchła śmiechem. Główny Bohater nachylił
się do Miłości Życia: „Nie przestrasz się, ale… czy ty też słyszałaś ten rechot?”
#82
Obawiając się zerwać struny i boleśnie się zranić, smagał je
delikatnie opuszkami palców. Na ulicy nikt nigdy nie usłyszał, jak pięknie gra.
#83
Wzorem samurajów napisał przedśmiertny wiersz, opus magnum. Badający jego zgon
inspektor przeczytał go i wyrzucił. „Zapiski wariata”, rzekł.
#84
Bank pamięci w 99 %
pełny! Proszę usunąć sugerowane nieużytki: zapachjejwłosówwiosną,
rannyuśmiech76, braksłońcagdyonaodchodzi. Wykonać?
Y/N
#85
Śpiewał pod jej oknem serenady pełne uczucia – wypruwał
duszę. Ona go nie słyszała. Na 244. piętrze wieżowca nie mogła nawet otworzyć
okien.
#86
W magicznej krainie Anestezji spotkasz elfy i wróżki. Ułożysz
się w sennej łące, zapomnisz o Bólu. Śpij, dziecko. Zaraz będzie po wszystkim…
#87
Pan Wilkołak i Pani Kotołak to spokojni, ułożeni sąsiedzi. Czasem
tylko, nocami, skaczą sobie do gardeł jak istne zwierzęta. Ot, małżeństwo.
#88
Za późno
już, by naprawić błędy. Wierzę jednak, że na wolności
uda mi się po raz kolejny przysłużyć społeczeństwu
tak, by odkupić grzechy.
#84 Y
OdpowiedzUsuń